مینویسم اما نمیدانم چرا

میرم اونجا.کار دارم.فقط اون هست و یه نفر دیگه.با اون حرف میزنم. کارم گره خورده. یه ذره سوال جواب میکنه و تهش میگه کارتو راه میندازم.میگم یعنی میشه؟من هرجا رفتم گفتن نمیشه! نگام میکنه و با یه حسی که انگار از تو چشاش میگه "ردیفش میکنم برات" میگه گیرش میارم.حس میکنم که میتونه.بهش اعتماد دارم.میرسم به دم در. انگار چیزی یادش افتاده باشه میگه یعنی آخرین نفریم که ازش میپرسی؟ لبخند میزنم و میرم.

ــــــــ

میرم اونجا. میخوام ببینم چی شد.اون هست و اونیکی و یه نفر دیگه. از اونیکی متنفرم،اما وجود اون بهم آرامش میده.چون اون هست احساس امنیت میکنم. به اونیکی نگاه هم نمیکنم.با اون حرف میزنم.میپرسم شد؟میگه هنوز نه.ولی میشه. میگم باشه و میرم.

ــــــــ

میرم اونجا.خسته شدم.دلم آشوبه.میدونم اون نیست.میدونم اونیکی هست. دلم نمیخواد برم.با اینکه مطمئنم اما دعا دعا میکنم که اون باشه.میرم اونجا.اون نیست.اونیکی هست با یه نفر دیگه. با یه نفر دیگه حرف میزنم.چیزی نمیدونه.اونیکی میاد جلو. سرمو میندازم پایین و میگم جریان چیه. چندتا سوال میپرسه.بدون اینکه نگاش کنم جواب میدم. میگم اون قرار بود برام ردیفش کنه.میگه اون گفت فلان مشکل هست؟میگم آره!(دروغ میگم.حال حرف زدن ندارم.)یه نفر دیگه میره بیرون.

اونیکی میاد جلوی من.سرمو میگیم بالا.میگه ردیف شد. نگاش میکنم. تو دلم حس تنفر موج میزنه اما میدونم تو چشمام چیزی نیست.میخواد گرم بگیره اما رفتارم بهش اجازه نمیده.خیلی وقته رفتارم بهش اجازه نمیده. دلم میخواد داد بزنم ازت متنفرم. اما فقط میگم واقعا ردیف شد؟میگه آره. یه نفر دیگه میاد. تشکر میکنم و خارج میشم.

خوشحالم که مجبور نیستم بازم اونیکی رو ببینم.

+بعضی از آدما ارزش نگاه کردن رو هم ندارن.ارزش اینکه بخوای حتی دهنتو باز کنی و باهاشون حرف بزنی.

+بعضی از آدما ارزش خیلی چیزا رو دارن.اما چون کنار بعضی دیگه از آدما قرار میگیرن،از ارزششون کم میشه.

پ.ن:همیشه خنده بر هر درد بی درمان دوا نیست! خیلی وقتا گریه بر هر درد بی درمان دواست!

و پزشک هم اون آدمایی هستن که تو رو تو لحظات پر از اشک تنهات نمیذارن.

ممنون از پزشکهای دوران اشک. ممنون از پزشک دیشب.

پ.ن2:بفرما پسته!

پ.ن3: دعا کنید پارتی جان محترم که در پست قبل ذکر شرش بود کار ما را ردیف نمایند!