پدر بـــــزرگــــــــــ! برایم "امیر ارسلان" بخوان...

این پست کمی طولانیه،اما از اعماق وجودم،برای بهترین بابابزرگ دنیا مینویسم...

مینویسم تا هیچ وقت فراموش نشود...

خونه ی مامان بزرگ نشستیم و مامان بزرگ داره از گذشته ها میگه. از اون موقعی که شبا همه خونه ی هم جمع بودن،اون موقعی که هر شب،شب نشینی داشتن و همه با هم رفت و آمد داشتن. میگه "یادش بخیر.. اون موقع ها هر جا میرفتیم،تا میرسیدیم،میگفتن شکراله خان شرو کن! بابا بزرگتم شرو میکرد قصه گفتن. قصه ی یوسف و زلیخا، رستم و سهراب، امیر ارسلان...

اون موقع ها که تلویزیون نبود!اگرم بود اینطوری نبود که همه ی خونه ها داشته باشن! واسه همین هر شب یا ما مهمون بودیم،یا مهمون داشتیم! میمودیم زیر کرسی میشستیم و بعدش بابابزرگت شرو میکرد به قصه گفتن!"

کنار بابابزرگ که حالا با بدن ضعیفش روی تخت دراز کشیده و دیگه اون بابابزرگ سر حال نیست، نشستم و دستش تو دستمه. به شوخی میگم: بابایی چرا تا حالا برای ما از این قصه ها نگفتین؟!؟!

میگه قصه ی امیر ارسلان؟ میگم آره! دیگه هیچی نمیگه...

....

بابابزرگ مثل همیشه خواب و بیدار روی تخته و من و مامان و مامان بزرگ داریم گوجه شور (خیلی خوشمزس!) میخوریم و آروم حرف میزنیم.

بلند میشم و میرم روی مبل میشینم. بابابزرگ میشینه روی تخت، عصاشو میگیره دستش، زل میزنه به من و بی مقدمه میگه:

"سالهای دور،در کشور مصر،یه رمالی بود،به اسم خواجه نمان. خواجه نمان وضع خوبی داشت، یه بار رمل اندخات و براش سفر در اومد. یه سفر خوب. خواجه نمان بار و بنش رو جمع کرد و از راه دریا به سفر رفت. توی کشتی،به جزیره ای رسید. با خودش گفت: خوبه که برم به این جزیره ! بازم رمل انداخت و دید خوب اومد.به ناخدا گفت لنگر بندازه،از کشتی پایین اومد و رفت داخل جزیره. داخل جزیره یه جنگلی بود،رفت توی جنگل و دید که صدای گریه میاد.. به صدا نزدیک شد و دید که زیر یه درخت،یه زنی نشست و داره گریه میکنه... به زن نزدیک شد و پرسید: چرا گریه میکنی؟ زن گفت: من همسر پادشاه این مملکت بودم! دشمن بهمون حمله کرد و پادشاه رو کشت و من فرار کردم...

بابابزگ داستان رو میگه و میگه و میگه...و من گوش میدم(میذارمش تو ادامه مطلب)

حالا اون نومزد بنده خدای فرخ لقا منتظر فرخ لقا نشسته و فرخ لقا و امیر ارسلان پیش همن....

قرار میشه که با هم شبونه فرار کننن."

به اینجای داستان که میرسه بابابزرگم میگه: قصش خیلی درازه!بذار یه وخت که من سر حال بودم و وخت بود،برات میگم،الان خوب یادم نمیاد...

لبخند از رو لبام محو میشه،تو ذهنم میگم: یعنی میشه بازم بشینی و برام قصه بگی...؟

بابابزرگ عصاشو برمیداره و با کمک مامان بزرگ از جاش بلند میشه...

.

.

.

.

این بابابزرگ من حالا حالش بدتر شده... همش رو تخت خوابه... صداش گنگ و نا مفهومه...

این بابابزرگ،اون بابابزرگی نیست که وقتی دستامو فشار میداد نالم تا آسمون هفتم میرفت!من دلم نمیخواد تظاهر به درد کنم وقتی دستامو فشار میده...دوست دارم درد بکشم...دوست دارم زورش بهم بچربه...

دلم نمیخواد بابابزرگم برای چند قدم راه رفتن نیاز به چهار نفر آدم داشته باشه تا دور و برش رو بگیرن و هر پنج قدم رو توی ده دقیقه راه بره...

دلم نمیخواد وقتی میخواد روی صندلی گوشه ی ایوون بشینه،مامانم و مامان بزرگم زیر بازوشو بگیرن و من پایه ی صندلی رو محکم بچسبم که صندلی کج نشه و آخرم طاقت دیدن این صحنه هارو نداشته باشم و صندلی رو ول کنم و برم توی خونه...

دلم میخواد هنوزم بابابزگم بیاد کنارم بشینه،دستشو بندازه دورمو منو محکم به خودش بچسبونه و یه گاز محکم از لپام بگیره...

دلم میخواد هنوزم نگام کنه و بگه:آخرشم به من بوس ندادی!یادت باشه...

دلم میخواد هنوزم باهام بگه و بخنده و بین تمام نوه ها،عزیز ترین نوش باشم و اینو به هیشکی نگه،اما من ته قلبم حسش کنم...

دلم میخواد بابابزرگ مغرورم رو همونطور مغرور و سرسلامت ببینم! غرور خالیش،بدون سلامتی،عذابم میده...

عذابم میده وقتی میبینم وقتی ته لیوان آب رو نمیتونه بخوره،غرورش بهش اجازه نمیده بگه یکم لیوانو پر تر کن،فقط میگه نمیخورم...

عذابم میده وقتی دکرا موقع سرم زدن به بدنش،نمیتونن رگ پیدا کنن...

از عذاب کشیدنش عذاب میکشم!

چون دوسش دارم!چون مهرشو حس کردم!چون بابابزرگ به معنای واقعیه برام!چون نمیتونم دستای استخونیشو ببینم...

دوست دارم بازم،مثل قدیما،دستمو توی دستاش بگیره...

بهترین بابا بزرگ دنیا!

                                 روزت مبارک!

+ایشالا هر سال ،مثل امسال ،جای رژ لبم روی دستا و گونه های مهربونت بمونه....

داستان امیر ارسلان....

خواجه نمان از زن خواست تا همراهش به سرزمین اونا بره!زن قبول نکرد. خلاصه از خواجه نمان اصرار و از زن انکار.تا اینکه خواجه نمان گفت که بیا وگرنه اینجا تنها تلف میشی.

زن قبول کرد و همراه خواجه نمان سوار کشتی شد. خواجه نمانا از ناخدا خواست تا به سرزمین برگرده . ناخدا پرسید تو که قصد سفر داشتی؟! خواجه نمان گفت نه سفرم منتفی شد.

خلاصه اونا به سرزمین خودشون برگشتن و چند روزی خواجه نمان از زن پرستاری کرد. بعد از چند روز،خواجه نمان به زن گفت:من میخوام که تو رو به همسری بگیرم.زن گفت قبوله ولی یه شرط داره! خواجه نمان از شرط پرسید و زن گفت که من باردارم و تو باید صبر کنی تا بچه به دنیا بیاد و بعد از اون،من با تو ازدواج میکنم.خواجه نمان هم قبول کرد.

چند وقتی گذشت و بچه به دنیا اومد.

خواجه نمان بزرگای شهر رو دعوت کرد و ولیمه داد و از اونا خواست تا برای اون بچه اسم انتخاب کنن.

هر کسی یه چیزی گفت . یکی گفت خواجه غلام. یکی گفت خواجه امیر.خلاصه هرکی یه چیزی گفت... خواجه نمان گفت نه... این پسر اسمش "امیر ارسلانه"....

و اینطور شد که امیر ارسلان به دنیا اومد...

سالها گذشت و امیر ارسلان بزرگ و بزرگتر شد! اون یه پسر عادی نبود...

روزی از روزها،امیر ارسلان برای گردش به جنگل رفته بود که صدایی شنید که یکی میگفت:کمک... امیر ارسلان نزدیک شد و دید مردی بالای درخته و یه شیر پایین درخت ایستاده. مرد به امیر ارسلان گفت که نزدیک نشه وگرنه شیر اونو میدره. امیر ارسلان از نام و نشون مرد پرسید. مرد گفت که من اقبال شاه (فکر میکنم همین بود!) هستم و برای تفریح به اینجا اومدم. شیر به ما حمله کرد و لشکر من فرار کردند.

امیر ارسلان هم به شیر حمله کرد و اونو کشت و پوستشو انداخت روی زین اسبش،سوار اسب شد.اقبال شاه از نام و نشان امیر ارسلان پرسید.و اون خودشو پسر خواجه نمان معرفی کرد.اقبال شاه دست نوشته ای به خواجه نمان نوشت و گفت که پسرت یه تنه یک شیر رو از پا در آورد... شما و پسرت رو در فلان روز به سرزمینم فرا میخونم.

امیر ارسلان به خونه برگشت ونامه رو به پدر نشون داد! خواجه نمان فهمید که دیگه امیر ارسلان وقتشه که جریانو بدونه،اما بازم هیچی نگفت...

روز موعود فرا رسید اما خواجه نمان به اون سرزمین نرفت. بعد از چند وقت نامه ای از طرف اقبال شاه به دست خواجه نمان رسید که به اون اخطار کرده بود که باید بیاد و اگر نیاد دستگیر میشه. اینطوری بود که راهی اون سرزمین شدند....

توی تمام دروازه های سرزمین ،عکس دختر اقبال شاه، "فرخ لقا" بود. امیر ارسلان عکس رو میبینه و یه دل نه صد دل عاشق فرخ لقا میشه...

بعد  از ورود به شهر و دیدن اقبال شاه،امیر ارسلان همه چیز رو راجع به اینکه "بزرگ زادس" میفهمه و دیگه به سرزمینش بر نمیگرده و از عشق فرخ لقا توی یه بار مشغول به کار میشه و شبا هم همونجا میخوابه و از اونجا نگهداری میکنه.

به امیر ارسلان میگن که شاه دونفر رو پیش خودش داره،قمرشاه و شمس شاه که بعضی وقتا میان اینجا!به حرفای قمر شاه گوش نکن،اما به شمس شاه خوب گوش کن.

روزی از روزها قمر شاه میاد به بار و امیر ارسلان رو صدا میزنه اما اون اهمیت نمیده. قمر شاه هم میره.

چند روز بعد شمس شاه میاد و به امیر ارسلان میگه چند وقت دیگه عروسی دختر شاهه و قبلش میان به بار. هر گلی زدی به سر خودت زدی.

روز موعود فرا میرسه. از قضا فرخ لقا هم دورادور تعریف امیر ارسلان رو شنیده بوده و خواستار دیدارش بوده. فرخ لقا با همراهاش به بار میاد و امیر ارسلان رو صدا میزه و یواش در گوشش میگه،شب عروسی منه،یا خودتو برسون،یا من خودمو میکشم.

شب که میشه امیر ارسلان با لباس مبدل وارد قصر میشه و به سمت اتاق عروسی میره،از طرفی فرخ لقا هم به نامزدش گفته که من قبل از مراسم باید با خدای خودم دو ساعت عبادت کنم و به اتاق کناری رفته و کنار دستش کاسه ی زهر گذاشته و منتظر امیر ارسلان نشسته بود.

امیر ارسلان خودش رو به اتاق رسوند و یواش در رو باز کرد،فرخ لقا تا صدای در رو شنید اومد کاسه ی زهر رو برداره و سر بکشه که امیر ارسلان با پاش زد و کاسه ی زهر ریخت و گفت: فرخ لقا منم... امیر ارسلان....

حالا اون نومزد بنده خدای فرخ لقا منتظر فرخ لقا نشسته و فرخ لقا و امیر ارسلان پیش همن....

قرار میشه که با هم شبونه فرار کننن.