ننه جون!

یکی از فامیلای دورمون فوت شده بود. شب بود. من و مامانم حاضر شدیم و برای شام غریبانش رفتیم مسجد.تو راه برام یه اتفاق افتاد.یه اتفاق خیلی خاص!یه اتفاق خوب.خیلی خوب!اونقدر خوب که فقط میتونستم از شادی اشک بریزم!اما چجوری؟بی هیچ دلیلی؟ اونم وسط خیابون؟

رسیدیم مسجد.رفتم توی مسجد و یه گوشه ای نشستم.نشستم و بغضم ترکید و اشکام ریخت!اونقدر گریه کردم که دیگه چشمام جایی رو نمیدید!همه نگام میکردن و از خودشون میپرسیدن این چیکاره ی فلانی بوده که اینطوری گریه میکنه؟!!اگه صاحب عزاست،پس چرا انقدر دور نشسته؟؟!!

و من بدون توجه به این حرفها اشک میریختم و خودمو خالی میکردم!دو ساعت تمام گریه کردم.موقع خداحافظی با بی شرمی تمام تو بغل صاحب عزا گریه کردم و تسلیت گفتم!اون واسه عزیزش گریه میکرد اما من...

موقع برگشت توی کوچه پس کوچه بودیم که یه پیرمرد و یه پسر 10-12 ساله رو دیدم.دنبال یه آدرسی میگشتن.پیرمرد به پسره میگفت که بیاد و از ما سوال کنه،اما پسره قبول نمیکرد و میگفت خودم بلدم!!!منکه مستاصل بودن اون پیرمرد بیچاره رو دیدم،جلو رفتم و اونقدر که از اون اتفاق و خبر،سرخوش بودم،پسره رو نگاه کردم و گفتم: چیه پسرم؟؟!!!!!!

دهن خودم سه متر از تعجب وا مونده بود!!! پسرم؟؟؟ من به کسی که فقط 7-8 سال از خودم کوچیکتره گفتم پسرم؟؟!!!

وقتی برگشتم مامانم نگام کرد و خندید!گفت به اون گفتی پسرم؟؟!!!

خندیدم!گفتم:ااااا؟تو ام شنیدی؟؟!!!

تو دلم گفتم ما نه غصه خوردنمون به آدمیزاد میخوره،نه شادی کردنمون!!!

والا! با این نونامون!!!

سعدی نوشت:

چنانــت دوســـت میــدارم که گر روزی فــراق افتـد

                                                            تــو صبـــر از من توانــی کرد و مـن صبر از تـو نتوانم