مهمونیه!

همیشه از اینکه خونمون مهمون بیاد بدم میومده! به خاطر اینکه همش باید بلند شم و پذیرایی کنم و هی خم و راست شم!

اما همیشه از مهمونی رفتن خوشم میومده،به خاطر اینکه فامیلا دور هم جمع میشن و میگن و میخندن و چیزی جز شادی واسه آدم نیست!

حالا یه ماه تمام مهمونی دعوتیم!نه فقط من!نه فقط فامیلام،نه فقط کسایی که دوسشون دارم!بلکه همه و همه به این مهمونی بزرگ دعوتن! صاحب این مهمونی هم خود خداس!

ماه رمضون اومده و بازم تو سفره ی ما عطر نون پیچیده!

بازم طعم خوش حلیم های ممد آقا،مهمون خونمونه!

بازم چایی داغ و نون و پنیر مهمون خونه ی ماس!

بازم صدای ربنا میپیچه تو گوشم!

بازم صدای اذان موذن زاده منو به سمت سفره میکشونه!!!

گشنگی نیس که زجر داره،تشنگی نیست که آزار میده! این آزار دهندس که تو موقع افطار سفره ی تو پر باشه و یکی با آب روزشو باز کنه! خدا جونم!به حق همین روزات، کسی دستش خالی نمونه!مردی نباشه که دم افطار با دست خالی بره خونش!

خدایا!هرکی به هر چیزی که دوس داره برسه!

خدایا!دست همه رو بگیر!

خدایا!اگه دوس داشتی،دست منم بگیر.