امیر علی

-رضا تنهام نذار.زود بیا،خب؟!رضا من میترسم!آی خدا!درد دارم!رضا؟! رضا!!!  

 

در اتاق عمل بسته شد و من و رضا موندیم پشت در.تمام فکر و ذکرش توی اتاق عمل بود.نگران بود و فقط راه میرفت.رفتم کنارش.   

-انقدر -انقدر نگران  نباشید. ایشالا که هردوشون سالم میان بیرون...راستی.... واسش اسم انتخاب کردین؟!

- -.....چی؟!!

-اسم! اسمشو چی میذارین؟

- خدا کنه چیزی نشه ...

- بابا روزی هزارتا زن میاد اینجا و با بچش برمیگرده!! ساناز که اولیش نیست! نگران نباشین!

آروم رفت و رو یه صندلی نشست. آرنجشو تکیه داد به زانوش،و دستاش، صورتش رو پوشوند.

.

.

.

ساعتو نگاه کردم    "عمل باید یک ساعت پیش تموم میشد...پس چرا انقدر دیر کردن؟!...رضا تو حال خودش نیست...امیدوارم متوجه ساعت نشده باشه..."

تو همین فکرا بودم که یهو دکتر اومد بیرون. رضا دوید پیش دکتر.منم دنبالش.

-دکتر چی شد؟ سالمن؟ کی میتونم ببینمشون؟

-بچه سالمه...

-خب خدارو شکر! خانومم چی؟ حالش خوبه؟!

- ......

-دکتر حال خانومم چطوره؟

-آروم باشید لطفا آقا!!

-دکتر چی شده؟ حرف بزنید دیگه!

-...ما...ما هرکاری از دستمون برمیومد انجام دادیم، ولی...

-ولی چی؟ هان؟ ولی چی؟

-متاسفم.

پاهای من و و رضا خشک شد. دکتر قدماشو تند تر کرد و رفت. رضا عقب عقب رفت، تکیه داد به دیوار و نشست روی زمین.

"نمیتونم آرومش کنم...نباید آرومش کنم... مرد باش پسر!مرد باش!"

رفتم رو یه صندلی نشستم و آروم آروم اشک ریختم.

.

.

.

از اون موقع یک سال گذشته، امیر علی داره حرف زدن یاد میگیره! قربونش برم به رضا میگه بابا! به منم میگه....مامان!

نیم ساعت دیگه جشن عقد من و رضاس.من ازش خواستم عروسی نگیریم.

-حاضری خانومی؟!

-اااا!! رضا!تو کی اومدی؟

- 5 دقیقس دارم نگات میکنما! کجایی دختر؟ تو آینه ای؟!

-نه بابا!آینه چیه! همین جام!

-میگما!خوش به حال من!

-چرا اونوقت؟!!

-چون یه همچین خانوم خوشگلی دارم که خودشم از دیدن خودش سیر نمیشه! چه برسه به من!

برمیگردمو نگاش میکنم. دلم واسه اینجور نگاه کردنش تنگ شده...

-بریم؟ همه منتظر ما دوتان!

لبخند میزنم و میگم :بریم!

.

.

.

روی صندلی کنار رضا نشستم.امیر علی بغل مامان رضاس. روی پارچه ی بالای سرمون قند میسابن.دستمو میگیره و با اون یکی دستش قرآن رو باز میکنه و شروع میکنه به خوندن...یاد اون روزا میفتم که عاشق رضا بودم... روزایی که وقتی به هم نگاه میکردیم نفسمون بند میومد... روزایی که تو چشمای سیاهش "برق عشق" رو میدیدم... روزایی که وقتی بهم سلام میکرد،لپاش گل مینداخت و منم از خجالت آب میشدم... روزایی که عاشقش بودم... روزایی که عاشقم بود...

دستمو محکم فشار میده. به خودم میام.

-باز که تو فکری! بله رو بگو دیگه! زبون حاجی مو درآورد!

" عروس خانوم وکیلم؟"

به چشمای رضا نگاه میکنم... یه "برق" خاص تو چشماشه...این برقو میشناسم...

دستشو میاره بالا و اشکو از رو گونم پاک میکنه...لبخند میزنم...

-با اجازه ی پدر و مادرم...بله

پ.ن: نصف شب بود...اشک امونم نمیداد...چند ساعتی گونه هام خیس بود...پنجره رو باز کردم...صدای اذان پیچید تو گوشم...انگار خودش بهم میگفت "من با توام!غصه نخور! دنیا ارزش اشکای تو رو نداره!"

یعنی میشه دوباره دستمو بگیری؟ دوباره بشم همون دختری که وقتی چیزی ازت میخواستم و گونه هام "نمناک" میشد، بهم نه نمیگفتی؟ خودت گفتی همیشه هستی،بذار حضورتو احساس کنم... میشه دوباره دستمو بگیری؟